piętnastego sierpnia tysiąc dziewięćset dwudziestego roku o godzi-
nie dziesiątej rano. Wiadomo czynimy iż w obecności świadków
Władysława Pawłowskiego kotlarza i Kazimierza Jastrzębskie-
go kuśnierza pełnoletnich zamieszkałych w Warszawie zawar-
tym został w dniu dzisiejszym w kościele tutejszym związek
religijno-małżeński pomiędzy: Mateuszem Francisz-
kiem Pawłowskim, kawalerem plutonowym Wojsk Pol-
skich lat dwadzieścia trzy mającym urodzonym na Woli w
parafii Świętego Stanisława synem żyjącego Władysława i nieży-
jącej Julianny z Jankowskich małżonków Pawłowskich przeby-
wającym w armii czynnej a Felicją Józefą Ko-
per, panną, kuśnierką lat dwadzieścia jeden mającą urodzo-
ną w Warszawie w parafii Świętego Antoniego córką nieżyją-
cego Józefa i żyjącej Zofii z Fijałkowskich małżonków Ko-
per zamieszkałą w Warszawie przy ulicy Pańskiej pod nume-
rem tysiąc sto dwudziestym trzecim w parafii tutej-
szej. Małżeństwo to poprzedziła jedna zapowiedź ogłoszona
w parafii tutejszej w dniu ósmym sierpnia roku bieżącego.
Od pozostałych zaś dwóch zapowiedzi nie ogłoszonych nowozaślubie-
ni uzyskali Indult od Arcybiskupa Metropolity Warszawskie-
go pod dniem trzynastym sierpnia roku bieżącego za No 4831. Ze-
zwolenie na wstąpienie w związek małżeński nowozaślubiony otrzymał
od Pociągu pancernego No 13 "Boruta" pod dniem siódmym sierpnia ro-
ku bieżącego za No 670. Nowozaślubieni oświadczyli iż umowy przed-
ślubnej między sobą nie zawarli. Obrzęd religijny małżeństwa pobło-
gosławionym został przez księdza Edwarda Zegarta wikarjusza miej-
scowego. Akt ten nowozaślubionym i świadkom przeczytany przez
nich i nas podpisanym został.
MPawłowski Pawłowski
FKoperówna Jastrzębski X‏[nieczytelny]‏

Budowa barykady i przekopu.
W pierwszej fazie budowę zapoczątkowali od strony południowej żołnierze batalionu „Bełt” z bramy domu nr 17 ‏(obecnie 23)‏. Pracą kierował dowódca plutonu saperów tego batalionu, por. Józef Łowiński „Stanisław Byliński”.
W skład plutonu wchodziło 9 zgranych kolegów: por. „Manowski”, por. „Andrzej”, „Zych”, „Żorż”, „Dostoja”, „Janczewski”, „Wiewiórka”, „Suwak”, „Powolny”. 9 ludzi nie mogło wykonać tak wielkiego zadania. Na apel por. „Bylińskiego” zgłosiło się wielu ochotników cywilnych, przede wszystkim rzemieślników. Barykada – tunel, to w równym stopniu i ich zasługa. Ofiarnie w pracach uczestniczył Henryk Zawadzki, komendant OPL w Al. Jerozolimskich 17. W budowie pomagali także wszyscy wolni od służby żołnierze batalionu „Bełt”, jak również oddziałów łączności. Praca odbywała się po 14–16 godzin na dobę, ekipy zmieniały się w przekopie co 10 minut z uwagi na ogromne napięcie nerwowe i morderczy wysiłek fizyczny.

Okręgowa Składnica Meldunkowa.
W domu przy Al. Jerozolimskich 17 mieściła się przez cały czas powstania Okręgowa Składnica Meldunkowa „S” Komendy Okręgu Warszawskiego pod dowództwem ppor. Elżbiety Grossówny-Ostrowskiej „Eli”.
Do zakresu jej działania należało:
a) sprawne utrzymywanie łączności przy pomocy gońców ‏(sieć dowodzenia)‏ między Komendą Okręgu Warszawskiego i Komendą Obwodu Warszawa Śródmieście, znajdującymi się po północnej stronie Al. Jerozolimskich, a dowództwami Podobwodu Śródmieście Południowego, Zgrupowaniem „Kryska" na Czerniakowie i częścią VII Obwodu ‏(Warszawa Powiat)‏ krypt. „Obroża* położonymi po stronie południowej;
b) obsługiwanie centrali i sieci polowych linii telefonicznym pomiędzy dowództwami różnych szczebli;
c) utrzymywanie łączności specjalnej ‏(kanałowej)‏ z Mokotowem.

Obrona barykady.
Barykada została utrzymana do ostatnich chwil Powstania Warszawskiego. Do samego końca za dnia była burzona przez Niemców, a w nocy odbudowywana przez polskich żołnierzy. Jak mówił jeden z powstańców, Stanisław Kopf: O tę barykadę toczyła się osobna bitwa. I tę bitwę wygrali Polacy.
W pierwszej dekadzie września obroną barykady dowodził pchor. Bogdan Siudowski. Był dwukrotnie ranny; mimo sprzeciwu lekarzy opuścił szpital polowy przy ul. Kruczej i dowodził obroną barykady do dnia kapitulacji. Za ten okres walk mianowano go podporucznikiem i przedstawiono do odznaczenia Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari.
W ostatnich dniach walk wciąż trwała obrona tego miejsca prowadzona przez resztki oddziałów ewakuowanych z Mokotowa, których dowódcą był rtm. Andrzej Czaykowski „Garda”. Wojnę przeżył. Został skazany i stracony w więzieniu mokotowskim w 1953 roku.