Przebudowana gruntownie w. XVI ‏(zachowane wątki gotyckie do III p.)‏. 1619 kupiona przez Gerarda ‏(Erharda)‏ Klempoldta, budowniczego królewskiego, rajcę, który kamienicę przebudował zmieniając układ na trzytraktowy ‏(z tego czasu m.i. fasada, pierwotnie z attyką, i częściowo wystrój wnętrza)‏. Kleinpoldtowie ‏(o spolszczonym nazwisku Małopolscy)‏ byli właścicielami jeszcze na pocz. w. XVIII.
Ok. połowy XVIII w. własność Paruszewiczów, pod koniec wieku XVIII rodziny Lignau. W 1788 przebudowa dachu pogrążonego na kalenicowy i w związku z tym zastąpienie attyki ścianką osłonową z łukiem ‏(data na więźbie dachowej)‏. W w. XIX i pocz. w. XX wielokrotne zmiany właścicieli, m.i. 1870-90 rodzina Kwiatkowskich.
W 1928 polichromia fasady wyk. przez Zofię Stryjeńską. 1928-37 własność Polskiego Klubu Literackiego ‏(Penclub)‏ i Związku Zawodowego Literatów Polskich; od 1937 Gminy m. st. Warszawy ‏(z przeznaczeniem na Muzeum Dawnej Warszawy)‏.
Od 1938 prace konserwatorskie i adaptacyjne ‏(przerwane przez wybuch wojny)‏ pod kierunkiem Jana Zachwatowicza przy współpracy Stanisława Hempla ‏(konstrukcja)‏; zainstalowano wówczas m.i. stropy ogniotrwałe zabezpieczające zachowane zabytkowe.
1944 uszkodzona. Kamienica odbudowana 1950-3 ‏(wnętrza wykańczane do 1957)‏ wg proj. Stanisława Żaryna przy współpracy Józefa Zencikiewicza, wg stanu sprzed 1944. Zmianą w stosunku do okresu przedwojennego były nowo projektowane: klatka schodowa ‏(pozostawiony jednak pierwotny układ biegów)‏, stolarka i krata w oknie parteru; nie odtworzono polichromii Zofii Stryjeńskiej.